نشانه ‏هاي آخرالزمان

اين محدوده زماني نشانه‏ هايي دارد که در اصطلاح «علايم آخِرُالزّمان» خوانده مي‏شود.

علاوه بر اين اصطلاح رايج، در فرهنگ مسلمانان، اصطلاح مشابه ديگري به نام «اشراطُ الساعَة» وجود دارد. اين اصطلاح که بيشتر نزد اهل سنّت رايج است، به نشانه ‏هاي وقوع قيامت اختصاص دارد؛ [1]  ولي روايات ذکر شده ذيل اين عنوان، نشان مي‏دهد که بسياري از نشانه ‏هاي آن، همچون نشانه‏ هاي آخِرُالزّمان است و مي‏توان بسياري از نشانه‏ هاي آخِرُالزّمان را نيز نشانه‏ هاي قيامت دانست. بخشي از مشخصه ‏هاي آخِرُالزّمان عبارت است از:

دنيا پرستي

رسول خدا صلي الله عليه وآله فرمود: «سَيَأتِي عَلَي اُمَّتي زَمَانٌ تَخْبُثُ فِيهِ سَرائرُهُمْ وَتَحْسُنُ فِيهِ عَلانِيَتُهُمْ طَمَعاً فِي‏الدُّنيا وَلايُريدُونَ بِهِ مَا عِنْدَاللهِ رَبِّهِمْ يَکُونُ دِينُهُمْ رِيَاءً لايُخالِطُهُم خَوفٌ يَعُمُّهُمُ اللّهُ مِنْهُ بِعِقابٍ فَيَدعُونَهُ‏دُعَاءَالغَرِيقِ فَلايَستَجِيبُ لَهُمْ»؛ [1] .

«زماني بر امت من مي‏ آيد که در آن زمان، درون‏هاي مردم پليد مي‏شود؛ ولي ظواهرشان به طمع مال دنيا آراسته مي‏گردد، به آنچه در پيشگاه خداوند هست، دل نمي‏ بندند. کارشان ريا و تظاهر است. خوف از خدا به دل‏شان راه نيابد و خداوند آنان را به عذابي فراگير دچار سازد. آنها چون غريق، خداوند را مي‏خوانند؛ ولي او دعاي‏شان را مستجاب نمي‏کند».

گريز از دين

پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه وآله درباره ويژگي‏ هاي انسان‏هاي اين دوران مي‏فرمايد:

يَأتِي عَلَي النَّاسِ زَمانٌ... دينُهُم دَراهِمُهُمْ وَ هَمُّهُمْ بُطُونُهُمْ وَقِبلَتُهُمْ نِساؤُهُمْ يَرکَعُونَ لِلرَّغِيفِ وَيَسْجُدُونَ لِلدِّرْهَمِ حيارَي سُکاري لا مُسلِمينَ وَ لا نَصاري»؛ [1] .

«زماني بر مردم خواهد آمد که درهم ‏هاي آنان دينشان خواهد بود و همت ايشان شکم‏شان و قبله آنها زنان‏شان. براي طلا و نقره، رکوع و سجود به جاي مي‏ آورند. آنان همواره در حيرت و مستي خواهند بود. نه بر مذهب مسلماني‏اند و نه بر مسلک نصراني».

سيماي زندگي در آخرالزمان

با توجه به ويژگي‏هاي ياد شده، مي‏توان سيماي زندگي در آخِرُالزّمان را اين‏گونه ترسيم کرد:

دين در آخرالزمان

عوامل فراواني روزبه‏ روز حقيقت تابناک دين را در هاله ‏اي از ابهام فرو مي‏برند. از اين رو همواره دين رو به کم‏رنگ شدن در جوامع مي‏رود و خرافات و انحرافات فراواني، گريبان‏ گير آن مي‏شود؛ به صورتي که وقتي حضرت مهدي ‏عليه السلام قيام نمود، غبار از چهره دين بر مي‏گيرد. همگي گمان مي‏کنند اين دين جديدي است که آن حضرت ارائه مي‏فرمايد.

اميرمؤمنان علي ‏عليه السلام اين حقيقت را اين‏گونه بيان فرموده است: «اَيُّها النَّاسُ! سَيَأتِي عَلَيْکُم زَمانٌ يُکْفَأُ فِيهِ الاِسْلامُ کَما يُکْفَأُ الاِناءُ بِمَا فِيهِ»  ؛ «اي مردم! به زودي زماني بر شما خواهد رسيد که اسلام چونان ظرف واژگون شده، آنچه در آن است ريخته مي‏شود».

رسول گرامي اسلام ‏صلي الله عليه وآله نيز مي‏فرمايد: «سَيَأتِي عَلَي اُمَّتي زَمانٌ لايَبقَي مِنَ القُرآنِ اِلاَّ رَسْمُهُ وَمِنَ الاِسْلامِ اِلاَّ اِسْمُهُ... مَساجِدُهُمْ عَامِرَةٌ وَهِيَ خَرابٌ مِنَ الهُدَي...»؛  «بر امت من زماني پيش مي‏ آيد که از قرآن جز نقش آن و از اسلام جز نام‏آن باقي نماند [به ظاهر] مسلمان ناميده مي‏شوند؛ در حالي که بيش از همه مردمان از آن دورند! مساجدشان آباد است؛ ولي از هدايت خالي است.»